Piazza di Sant'Iganzio

Het bordes van de kerk van Sant’Ignazio biedt het beste uitzicht op dit aantrekkelijke, speelse rococopleintje, dat wordt omzoomd door vijf paleisachtige panden met gevels in golvende lijnen. Het heeft een wat ouderwetse charme en doet nog het meest denken aan een opera- of toneeldecor in oker en bister, waarbij de straatjes dienen voor het opkomen en afgaan van de acteurs.

Paus Benedictus XIII (1724–1730) had in 1725 de Confraternita dei Bergamaschi, die een van de gebouwen op het huidige plein bewoonde, naar elders verplaatst en hij gaf dit gebouw en het kerkje van San Macuto aan de jezuïeten. Nadat beiden bouw­werken afgebroken waren, hadden de jezuïeten de handen vrij een nieuw plein te scheppen. Het pleintje werd in 1728 aan­ge­legd naar een ontwerp van Filippo Raguzzini, architect en vertrouweling van paus Benedictus XIII, die ook de Spaan­se Trappen liet afwerken. Hierdoor werd het plein met zijn kantoren en zijn kerk in de 17e eeuw het zakencentrum van de jezu­ïeten.

Het bijzondere van het plein is dat het bestaat uit drie naast elkaar liggende ovalen, waarbij het middelste ovaal het grootste is.
Hierdoor hebben de gevels aan het plein allen een concave vorm met het belangrijkste bouwwerk recht tegenover de gevel van de kerk van Sant´Ignazio.

Alle straatjes die tegenover de kerk uitkomen hebben een en dezelfde naam: Via del Burrò. Deze naam heeft niets te maken met boter (burro) maar is een verbastering van het Franse woord ’bureaux’, te weten de kantoren van de troepen van Napo­leon die hier en verder in deze buurt waren gevestigd.

De twee palazzi ter weerszijde van de gevel van de Chiesa di Sant’Ignazio zijn eveneens door Filippo Raguzzini ont­wor­pen.